Służby specjalne (2014) reż. Patryk Vega

czyli służby specjalnej troski

Wyciągnęła mnie do kina Magda. Razem widziałyśmy zwiastuny w zeszłym tygodniu i razem nabrałyśmy apetytu na Olgę Bołądź na dużym ekranie. Chciałam też JC (jedyną córkę) wyciągnąć, ale ta po intuicyjnie wybrała "Bogów" Łukasza Palkowskiego  i nie żałowała wyboru. 

Tym razem Vega mnie zawiódł. Film - słabizna. Kolejny przykład na to, że braku scenariusza nie da się nadrobić najlepszą obsadą aktorską. Naprawdę nie wystarczy kompilacja wycinanych  przez kilka lat nagłówków z gazet. Kolejny też przykład na to, że zwiastuny polskich filmów mogą być lepsze od samego filmu.Wybiera się najlepsze, najbardziej istotne fragmenty, okrasza świetną muzyką i w pół minuty wiesz wszystko. 

Zacznę od tego, że Olga Bołądź była fantastyczna. Spójna, wiarygodna i chyba jako jedyna budziła jakieś emocje. Chociaż rola, jaką przyszło jej zagrać, nie była ani odkrywcza ani wielowymiarowa. Janusz Chabior i Wojciech Zieliński zrobili, co mieli w mocy, żeby wypełnić jakimś życiem role-wydmuszki, ale polegli w ogólnym rozrachunku. Drugi plan dał znać o sobie w nieźle zaakcentowanych rolach księdza - Andrzej Grabowski, lekarki onkologa - Agata Kulesza i magnata medialnego - Jan Frycz.  Może ja mam kłopot polskim kinem sensacyjnym, bo jestem feministką i nie bardzo odnajduję się w świecie tak bardzo bez kobiet, że nawet kobiety zamiast grać kobiety, grają męskie fantazje o kobietach. 

Cały film, to takie niewymagające męskie kino, gdzie jest zły świat i "jedyni sprawiedliwi" z nim walczący. Jest laska, która zrobi laskę w razie potrzeby i taka laska, która w pysk dać potrafi. Obie zjawiskowo piękne. No i są nawiązania do naszej sceny politycznej, woda na młyn wszystkich zwolenników spiskowej teorii dziejów z serii "dla opornych". W skrócie, jak nie wiadomo, o co chodzi, to wiadomo, że o pieniądze a w Polsce rządzi układ, który zamordował Blidę,  Leppera i szereg innych niewygodnych osób. Nawet jeśli to prawda, prawdziwego "układu" Vega nawet nie dotknął, skoro film powstał a Vega żyje. 

Nie pierwszy to przykład na to, że coś co ma pozory kontrowersyjności jest tubą mainstreamu.
Mamy tu doświadczonego, cynicznego zabójcę, który dowiaduje się, że ma raka trzustki i chce się zapisać do drużyny Jezusa ("jak trwoga, to do boga"). I może nie byłoby w tym nic śmiesznego, gdyby nie to, że wtedy, gdy uwikłany we współpracę ze służbami klecha udziela mu rozgrzeszenia, guz znika. Hosanna!

Mamy też zabójcę-idealistę, który wierzy w bajkę, że dobrym ludziom wolno robić złe rzeczy. Taki Brudny Harry czy inny Franz Maurer, tylko ten nasz dla odmiany ma oddaną żonę, z którą chce mieć dzieci. Niestety supersamiec ma w nasieniu martwe plemniki (to mogła być jakaś metafora, której nie zrozumiałam) i nie może mieć dzieci. Hosanna! Ups, powinno być "Och, jaka szkoda".
Na osłodę wydanych 14 zł została mi podporucznik Aleksandra Lach "Białko", jedyna postać, dla której film warto obejrzeć. Jej nie potrafię zamknąć w kilku zdaniach.
Ogólnie nie polecam, chociaż nie żałuję. Magdę na szczęście lubię i czas w jej towarzystwie nie jest nigdy stracony.